Μεταφράστε τη σελίδα

Αναζήτηση / Search

Socratic News


Are you interested in Democracy ?

Σάββατο 15 Οκτωβρίου 2011

Λεωνίδα Έπαινος

http://pyrron.blogspot.com/
http://www.ixorcosmos.gr/ http://molonlabe.blog.com/


Σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία, ο στρατηγός Παυσανίας σαράντα χρόνια μετά την μάχη μετέφερε τα οστά του Λεωνίδα στην Σπάρτη όπου και υπάρχει μέχρι σήμερα ένας λιτός τάφος, το Λεωνιδαίο, ένα ναόμορφο οικοδόμημα όπου, σύμφωνα με την παράδοση,μεταφέρθηκαν και ετάφησαν τα οστά του ένδοξου βασιλιά που έχει χρονολογηθεί ότι κτίστηκε την εποχή της μάχης των Θερμοπυλών, και έχει συνδεθεί επί χιλιετηρίδες στην λαϊκή συνείδηση με τον Λεωνίδα, βρίσκεται κοντά στην μεγαλοπρεπή εκκλησία του Οσίου Νίκωνος του μετανοείτε........

Ο Λεωνίδας δεν είναι απλά μια περασμένη στιγμή της Ιστορίας αλλά είναι ολοζώντανος στο εθνικό υποσυνείδητο και φωνάζει μέσα στους αιώνες..

Future World Music Volume 8 Quest for Freedom



Η δική μου Ελλάς - My Hellas

The mythical Mount Olympus in northern Greece....Image via Wikipedia₪₪₪ Αφιερωμένο στον Έλληνα που με ενέπνευσε ₪₪₪
Γιγάντιες σκέψες, σα νέφη πύρινα,
τί νησιά πορφυρωμένα σε μυθικόν ηλιοβασίλεμα,
άναβαν στο νου μου,
τι όλη μου καίονταν μονομιάς η ζωή
στην έγνοια της καινούργιας λευτεριάς Σου, Ελλάδα.

Γι' αυτό δεν είπα:
Τούτο είναι το φως της νεκρικής πυράς μου...
Δαυλός της Ιστορίας Σου, έκραξα είμαι
και να, ας καεί σαν δάδα το έρμο μου κουφάρι,
με την δάδα τούτην, ορθός πορεύοντας,
ως με την ύστερη ώρα,
όλες να φέξω τέλος τις γωνιές της οικουμένης,
ν' ανοίξω δρόμο στο κορμί, στο πνεύμα,
στην ψυχή Σου, Ελλάδα...

Είπα, και εβάδισα κρατώντας τ' αναμμένο μου
συκώτι στον Καύκασό Σου
και το κάθε πάτημά μου ήταν το πρώτο κι ήταν,
θάρρευα, το τελευταίο,
τι το γυμνό μου πόδι επάτει μέσα στα αίματά Σου,
τι το γυμνό μου πόδι σκόνταφτε στα πτώματά Σου,
γιατί το σώμα, η όψη μου και όλο μου το πνεύμα
καθρεφτιζόταν, σα σε λίμνη, μέσα στα αίματά Σου.
Εκεί, σε τέτοιον άλικο καθρέφτη, Ελλάδα,
καθρέφτη απύθμενο, καθρέφτη της αβύσσου,
της Λευτεριάς Σου και της δίψας Σου,
είδα τον εαυτό μου βαρύ από κοκκινόχωμα πηλό πλασμένο,
καινούργιο Αδάμ της πιο καινούργιας Πλάσης
όπου να πλάσουνε για Σένα μέλλει, Ελλάδα.


Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011

Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Πολ Μπλουμ: Η προέλευση της απόλαυσης



Γιατί προτιμούμε έναν αυθεντικό πίνακα από ένα πλαστό; Ο ψυχολόγος Πολ Μπλουμ ισχυρίζεται πως οι άνθρωποι είναι ουσιοκράτες -- πως τα πιστεύω μας για την ιστορία ενός αντικειμένου αλλάζουν τον τρόπο που το βιώνουμε, όχι ως μία απλή οπτασία αλλά σαν ένα βαθύ ουσιαστικό γνώρισμα του τι είναι η απόλαυση (και ο πόνος).

Paul Bloom Paul Bloom studies our common-sense understanding of the world -- how we know what we know, why we like what we like.


Why you should listen to him:
Paul Bloom's latest book is called How Pleasure Works -- which is indicative of the kinds of questions he looks at, the big basic ones: Why do we like some things and not others? How do we decide what's fair and unfair? And the million-dollar question: How much of our moral development, what we think of as our mature reasoning process, is actually hard-wired and present in us from birth? To answer this question, at his

Image via WikipediaMind and Development Lab at Yale, he and his students study how babies make moral decisions. (How do you present a moral quandary to a 1-year-old? Through simple, gamelike experiments that yield surprisingly adult-like results.)

He's a passionate teacher of undergraduates, and his popular Introduction to Psychology 110 class has been released to the world through the Open Yale Courses program. Many of the projects he works on are student-initiated, and all of them, he notes, are "strongly interdisciplinary, bringing in theory and research from areas such as cognitive, social, and developmental psychology, evolutionary theory, linguistics, theology and philosophy."


He says: "A growing body of evidence suggests that humans do have a rudimentary moral sense from the very start of life."

"Bloom is after something deeper than the mere stuff of feeling good. He analyzes how our minds have evolved certain cognitive tricks that help us negotiate the physical and social world."New York Times

Σήμερα θα μιλήσω για τις απολαύσεις της καθημερινής ζωής. Αλλά θέλω να ξεκινήσω με μία ιστορία ενός ασυνήθιστου και τρομερού άνδρα.Αυτός είναι ο Χέρμαν Γκαίρινγκ. Ο Γκαίρινγκ ήταν ο υπαρχηγός του Χίτλερ στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Cover via Amazon αναγνωρισμένος διάδοχός του. Και όπως και ο Χίτλερ, ο Γκαίρινγκ αυτοθεωρούνταν συλλέκτης έργων τέχνης. Ταξίδεψε στην Ευρώπη, στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, κλέβοντας, εκβιάζοντας και ενίοτε αγοράζοντας διάφορους πίνακες για τη συλλογή του. Και αυτό που πραγματικά ήθελε ήταν κάτι από το Βερμέερ. Ο Χίτλερ είχε δύο και αυτός κανένα. Τελικά βρήκε έναν έμπορο τέχνης, έναν Ολλανδό έμπορο που ονομαζόταν Χαν βαν Μεέγκερεν, που του πούλησε ένα πανέμορφο Βερμέερ στην σημερινή τιμή των 10 εκατομμυρίων δολαρίων. Και έκτοτε ήταν το αγαπημένο του έργο τέχνης.

Ο πόλεμος τελείωσε, και ο Γκαίρινγκ αιχμαλωτίστηκε, δικάστηκε στη Νυρεμβέργη και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τότε οι σύμμαχοι έψαξαν τη συλλογή τουκαι βρήκαν τους πίνακες και αναζήτησαν τους ανθρώπους που τους είχαν πουλήσει. Και σε κάποια στιγμή η ολλανδική αστυνομία ήρθε στο Άμστερνταμκαι συνέλαβε το Βαν Μεέγκερεν. Τον κατηγόρησαν για προδοσία που επίσης τιμωρείται με θάνατο.Μετά από έξι εβδομάδες φυλάκισης, ο Βαν Μεέγκερεν ομολόγησε. Αλλά όχι για προδοσία. Είπε "Δεν πούλησα ένα σπουδαίο αριστούργημα σε αυτό το Ναζί. Το ζωγράφισα εγώ, είμαι ένας πλαστογράφος." Τώρα δεν τον πίστεψε κανείς. Και είπε, "Θα το αποδείξω. Φέρτε μου ένα καμβά και λίγη μπογιά, και θα ζωγραφίσω ένα Βερμέερ πολύ καλύτερο απ' αυτόν που πούλησα σε αυτό τον αηδιαστικό Ναζί. Χρειάζομαι επίσης αλκοόλ και μορφίνη, διότι είναι ο μόνος τρόπος που μπορώ να δουλέψω." (Γέλια) Τον έφεραν λοιπόν. Ζωγράφισε έναν υπέροχο Βερμέερ. Και τον απάλλαξαν από τις κατηγορίες προδοσίας. Τον κατηγόρησαν για το ελαφρύτερο αδίκημα της πλαστογραφίας,καταδικάστηκε σ' ένα χρόνο φυλακή και πέθανε ένας ήρωας για τους Ολλανδούς. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για το Βαν Μεέγκερεν, αλλά θέλω να γυρίσω τώρα στο Γκαίρινγκ που απεικονίζεται εδώ να ανακρίνεται στη Νυρεμβέργη.

Τώρα, ο Γκαίρινγκ ήταν, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, ένας φρικτός άνθρωπος. Ακόμα και σε σύγκριση με τους Ναζί. Οι Αμερικανοί ανακριτές του τον περιέγραψαν ως ένα συμπαθή ψυχοπαθή. Αλλά θα μπορούσες να νιώσεις συμπάθεια για την αντίδρασή του όταν του είπαν πως ο αγαπημένος του πίνακας ήταν στην πραγματικότητα πλαστός.Σύμφωνα με το βιογράφο του, "Έμοιαζε σαν για πρώτη φορά ν' ανακάλυπτε πως υπάρχει κακό στον κόσμο." (Γέλια) Και αυτοκτόνησε λίγο αργότερα. Είχε τελικά ανακαλύψει ότι ο πίνακας που νόμιζε πως ήταν αυτό ήταν στην πραγματικότητα εκείνο.Έμοιαζε το ίδιο, αλλά είχε μία διαφορετική προέλευση, ήταν ένα διαφορετικό έργο τέχνης.

Δεν ήταν ο μόνος που εξεπλάγει. Όταν ο Βαν Μεέγκερεν δικαζόταν, δεν μπορούσε να σταματήσει να μιλάει. Και υπερηφανευόταν για όλα τα μεγάλα αριστουργήματα που είχε ζωγραφίσει ο ίδιος και τα οποία αποδίδονταν σε άλλους καλλιτέχνες.Ειδικότερα, "Το Δείπνο στους Εμμαούς" που θεωρούνταν το κορυφαίο αριστούργημα του Βερμέερ, το καλύτερο έργο του -- άνθρωποι έρχονταν απ' όλο τον κόσμο για να το δουν -- ήταν στην πραγματικότητα πλαστό. Δεν ήταν αυτός ο πίνακας, αλλά αυτός. Και όταν έγινε γνωστό αυτό,έχασε όλη του την αξία και απομακρύνθηκε από το μουσείο.


Γιατί έχει σημασία αυτό; Εσείς οι ψυχολόγοι, γιατί έχει τόση σημασία η προέλευση; Γιατί ανταποκρινόμαστε τόσο πολύ στη γνώση μας για το από που προέρχεται κάτι; Υπάρχει μία απάντηση που θα έδιναν πολλοί άνθρωποι. Πολλοί κοινωνιολόγοι όπως ο Βεμπλέν και ο Γουλφ θα υποστήριζαν πως ο λόγος που δίνουμε τόση σημασία στην προέλευση είναι γιατί είμαστε σνομπ, γιατί επικεντρωνόμαστε στην κοινωνική θέση,Ανάμεσα σε άλλα πράγματα, αν θέλεις να δείξεις πόσο πλούσιος είσαι, πόσο ισχυρός είσαι, είναι πάντα καλύτερο να κατέχεις ένα αυθεντικό παρά ένα πλαστό κομμάτι γιατί πάντα θα υπάρχουν λιγότερα αυθεντικά παρά πλαστά κομμάτια. Δεν αμφιβάλλω πως αυτό παίζει κάποιο ρόλο, αλλά θέλω να σας πείσω σήμερα πως συμβαίνει και κάτι άλλο. Θέλω να σας πείσω πως οι άνθρωποι είναι, σε κάποιο βαθμό, εκ φύσεως ουσιοκράτες. Αυτό σημαίνει πως δεν ανταποκρινόμαστε στα πράγματα μόνο βάσει του πώς τα βλέπουμε ή τα νιώθουμε, ή τ' ακούμε.Αντιθέτως, η ανταπόκρισή μας εξαρτάται από τα πιστεύω μας, για το τι είναι στην πραγματικότητα, από που προήλθαν, από τι είναι κατασκευασμένα, ποια είναι η κρυφή φύση τους. Θέλω να προτείνω πως αυτό είναι αλήθεια όχι μόνο για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε για τα πράγματα, αλλά και για το πώς ανταποκρινόμαστε σε αυτά.


Θέλω να προτείνω πως η απόλαυση είναι βαθιά --και αυτό δεν είναι αλήθεια μόνο για τις υψηλότερες απολαύσεις όπως η τέχνη, αλλά και οι φαινομενικά πιο απλές απολαύσεις επηρεάζονται από τα πιστεύω μας για τις κρυμμένες ουσίες. Πάρτε για παράδειγμα το φαγητό. Θα το τρώγατε αυτό; Μία καλή απάντηση είναι, "Εξαρτάται. Τι είναι;" Κάποιοι από εσάς θα το τρώγατε αν είναι χοιρινό, αλλά όχι αν είναι μοσχάρι.Κάποιοι από εσάς θα το τρώγατε αν είναι μοσχάρι, αλλά όχι αν είναι χοιρινό. Λίγοι από εσάς θα το τρώγατε αν είναι ποντικός ή άνθρωπος. Κάποιοι από εσάς θα το τρώγατε μόνο αν είναι ένα κομμάτι τόφου με περίεργο χρώμα. Αυτό δεν είναι τόσο παράξενο.


Αυτό που είναι πιο ενδιαφέρον είναι πως ο τρόπος που αντιλαμβάνετε τη γεύση του θα εξαρτηθεί ουσιαστικά από το τι νομίζετε ότι τρώτε. Μία τέτοια επίδειξη έγινε με μικρά παιδιά. Πώς κάνεις παιδιά όχι μόνο πιο πρόθυμα να φάνε καρότα και να πιουν γάλα, αλλά και να τα απολαύσουν περισσότερο -- να νομίζουν ότι έχουν καλύτερη γεύση; Είναι απλό, τους λες ότι είναι από τα ΜακΝτόναλντς. Πιστεύουν πώς το φαγητό στα ΜακΝτόναλντς είναι πιο νόστιμο, και αυτό τα οδηγεί στο να το αντιλαμβάνονται ως πιο νόστιμο.


Πώς κάνεις τους ενήλικες να απολαμβάνουν πραγματικά το κρασί; Είναι πολύ απλό: το σερβίρεις από ένα ακριβό μπουκάλι. Υπάρχουν δεκάδες, ίσως εκατοντάδες έρευνες που δείχνουν πως αν νομίζεις ότι πίνεις ακριβό κρασί, έχει καλύτερη γεύση. Αυτό έγινε πρόσφατα με μία νευροεπιστημονική σκοπιά.Βάζουν τους ανθρώπους σ' ένα μαγνητικό τομογράφο και καθώς είναι ξαπλωμένοι εκεί, μέσω ενός σωλήνα, ρουφούν κρασί. Μπροστά τους, σε μία οθόνη, υπάρχουν πληροφορίες για το κρασί. Όλοι, φυσικά, πίνουν ακριβώς το ίδιο κρασί. Αλλά αν πιστεύεις ότι πίνεις ακριβό κρασί, τμήματα του εγκεφάλου που σχετίζονται με την ευχαρίστηση και την ανταμοιβή φωτίζονται σα Χριστουγεννιάτικα δέντρα. Δεν είναι απλώς το ότι λες πως είναι πιο ευχάριστο, λες ότι σου αρέσει περισσότερο, το βιώνεις πραγματικά μ' ένα διαφορετικό τρόπο.


Ή ας πάρουμε το σεξ. Αυτά είναι ερεθίσματα που έχω χρησιμοποιήσει σε μερικές από τις μελέτες μου.Και αν απλά δείξετε στους ανθρώπους αυτές τις φωτογραφίες, θα πουν πως είναι αρκετά ελκυστικοί άνθρωποι. Αλλά το πόσο ελκυστικούς τους βρίσκεις,το πόσο σε επηρεάζουν ερωτικά ή ρομαντικά,εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το ποιον νομίζεις ότι βλέπεις. Μάλλον νομίζετε πως η εικόνα στα αριστερά είναι ένας άνδρας, μία γυναίκα στα δεξιά.Αν αυτή η πίστη αποδειχτεί λανθασμένη, θα έχει σημασία. (Γέλια) Θα έχει σημασία αν αποδειχτεί ότι είναι πολύ πιο νέοι ή πολύ πιο μεγάλοι σε ηλικία απ' ό,τι νομίζετε. Θα έχει σημασία αν ανακαλύπτατε ότι το άτομο που σας διεγείρει είναι στην πραγματικότητα μία μεταμφιεσμένη εκδοχή του γιου σας ή της κόρης σας, της μητέρας σας ή του πατέρα σας. Το να μαθαίνεις πως κάποιος είναι συγγενής συνήθως σκοτώνει την επιθυμία. Ίσως ένα από τα πιο ενθαρρυντικά ευρύματα της ψυχολογίας της απόλαυσης είναι ότι η ομορφιά βασίζεται σε κάτι περισσότερο από τη φυσική παρουσία. Αν σου αρέσει κάποιος, σου φαίνεται πιο όμορφος. Αυτός είναι ο λόγος που σύζυγοι σε ευτυχισμένους γάμουςτείνουν να σκέφτονται ότι ο άνδρας τους ή η γυναίκα τους είναι πιο όμορφοι απ' ό,τι νομίζουν όλοι οι άλλοι.


(Γέλια)


Ένα ιδιαίτερα δραματικό παράδειγμα αυτούπροέρχεται από μία νευρολογική διαταραχή γνωστή ως σύνδρομο Κάπγκρας. Το σύνδρομο Κάπγκρας είναι μία δαταραχή όπου έχεις μία συγκεκριμένη παραίσθηση. Όσοι υποφέρουν από αυτό το σύνδρομο πιστεύουν πως οι άνθρωποι που αγαπούν περισσότερο στον κόσμο έχουν αντικατασταθεί από ακριβή αντίγραφα. Τώρα συχνά, ένα αποτέλεσμα του συνδρόμου Κάπγκρας είναι τραγικό. Άνθρωποι έχουν δολοφονήσει αυτούς που αγαπούν, πιστεύοντας πως δολοφονούν έναν απατεώνα. Αλλά υπάρχει τουλάχιστον μία περίπτωση όπου το σύνδρομο Κάπγκρας είχε ένα ευτυχισμένο τέλος. Αυτό καταγράφηκε το 1931. "Η έρευνα περιέγραψε μία γυναίκα με σύνδρομο Κάπγκρας που παραπονέθηκε για το μη-ικανοποιητικό εραστή της με το μικρό πέος." Αλλά αυτό έγινε προτού αναπτύξει το σύνδρομο Κάπγκρας. Μετά "ήταν στην ευχάριστη θέση να αναφέρει πως είχε ανακαλύψει πως εκείνος διέθετε ένα δίδυμο που ήταν πλούσιος, δυνατός, όμορφος και αριστοκρατικός." Φυσικά ήταν ο ίδιος άνδρας,αλλά τον έβλεπε με διαφορετικούς τρόπους.


Ως τρίτο παράδειγμα, σκεφτείτε τα καταναλωτικά προϊόντα. Ένας λόγος που μπορεί να σας αρέσει κάτι είναι η χρησιμότητά του. Μπορείτε να φορέσετε τα παπούτσια. Μπορείτε να παίξετε γκολφ με τα μπαστούνια του γκολφ. Και η μασημένη τσίχλα δεν έχει καμία χρησιμότητα για εσάς. Αλλά καθένα από αυτά τα τρία αντικείμενα έχει αξία πέρα και πάνω από το τι μπορεί να κάνει για εσάς βάσει της ιστορίας του. Τα μπαστούνια του γκολφ ανήκαν στον Τζον Φ. Κένεντι και πουλήθηκαν για $750.000 σε πλειστηριασμό. Η τσίχλα μασήθηκε από την ποπ τραγουδίστρια Μπρίτνεϊ Σπίαρς και πουλήθηκε για εκατοντάδες δολάρια. Και στην πραγματικότητα υπάρχει μία ακμάζουσα αγορά για το μισοτελειωμένο φαγητό αγαπημένων ανθρώπων. (Γέλια) Τα παπούτσια είναι μάλλον τα πιο πολύτιμα απ' όλα.Σύμφωνα με μία ανεπιβεβαίωτη αναφορά, ένας Σαουδάραβας εκατομμυριούχος πρόσφερε 10 εκατομμύρια δολάρια γι' αυτό το ζευγάρι παπούτσια.Είναι αυτά που πετάχτηκαν εναντίον του Τζορτζ Μπους σε μία συνέντευξη τύπου στο Ιράκ πριν από αρκετά χρόνια.


(Χειροκρότημα)


Αυτή η έλξη για αντικείμενα δεν ισχύει μόνο για διάσημα αντικείμενα. Ο καθένας από εμάς, οι περισσότεροι άνθρωποι, έχουμε κάτι στη ζωή μας που είναι κυριολεκτικά αναντικατάστατο, διότι έχει αξία λόγω της ιστορίας του -- ίσως το γαμήλιο δακτυλίδι σας, τα μωρουδιακά παπούτσια του παιδιού σας -- ώστε άμα χανόταν, δεν θα μπορούσατε να το ξαναβρείτε. Θα μπορούσατε να βρείτε κάτι που του έμοιαζε ή ένιωθε σαν αυτό, αλλά όχι το ίδιο αντικείμενο. Με τους συνεργάτες μου Τζορτζ Νιούμαν και Γκιλ Ντίζεντρακ, ερευνήσαμε να δούμε τι είδους παράγοντες, τι είδους ιστορία, μετράει για τα αντικείμενα που αγαπούν οι άνθρωποι. Σ' ένα από τα πειράματά μας, ρωτήσαμε ανθρώπους να ονομάσουν ένα διάσημο άτομο που λάτρευαν, ένα ζωντανό άτομο που λάτρευαν.


Μία απάντηση ήταν ο Τζορτζ Κλούνι. Τότε τους ρωτήσαμε, "Πόσα θα πληρώνατε για το πουλόβερ του Τζορτζ Κλούνι;" Και η απάντηση ήταν ένα σεβαστό ποσό -- περισσότερα απ' όσα θα δίνατε για ένα ολοκαίνουργιο πουλόβερ ή το πουλόβερ κάποιου που δεν θαυμάζατε. Τότε ρωτήσαμε άλλες ομάδες -- τους δώσαμε διαφορετικούς περιορισμούςκαι διαφορετικές περιστάσεις. Για παράδειγμα, είπαμε σε κάποιους ανθρώπους, "Κοιτάξτε, μπορείτε να αγοράσετε το πουλόβερ, αλλά δεν μπορείτε να πείτε σε κανέναν ότι σας ανήκει, και δεν μπορείτε να το ξαναπουλήσετε." Αυτό ρίχνει την αξία του,υπονοώντας ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους που μας αρέσει. Αλλά αυτό που πραγματικά προκαλεί ένα αποτέλεσμα είναι όταν λες στους ανθρώπους "Κοιτάξτε, θα μπορούσατε να το ξαναπουλήσετε, θα μπορούσατε να υπερηφανευτήτε γι' αυτό, αλλά προτού έρθει σε σας, έχει πλυθεί καλά." Αυτό προκαλεί μία σοβαρή πτώση στην αξία.Όπως είπε η σύζυγός μου, "Έπλυνες τη μυρωδιά του Κλούνι."


(Γέλια)


Ας επιστρέψουμε στην τέχνη. Θα ήθελα πολύ να έχω ένα Σαγκάλ. Αγαπάω το έργο του Σαγκάλ. Αν οι άνθρωποι θέλουν να μου δώσουν κάτι στο τέλος της συνεδρίασης, μπορείτε να μου αγοράσετε ένα Σαγκάλ. Αλλά δεν θέλω ένα αντίγραφο, ακόμα και αν δεν μπορώ να δω τη διαφορά. Αυτό δεν είναι γιατί, ή δεν είναι μόνο γιατί, είμαι ακατάδεκτος και θέλω να περηφανεύομαι ότι έχω ένα αυθεντικό. Είναι κυρίως διότι θέλω κάτι που έχει μία συγκεκριμένη ιστορία.Στην περίπτωση των έργων τέχνης, η ιστορία είναι πραγματικά μοναδική. Ο φιλόσοφος Ντένις Ντάτονστο υπέροχο βιβλίο του "Το Ένστικτο της Τέχνης"υποστηρίζει πως "η αξία ενός έργου τέχνηςθεμελιώνεται σε υποθέσεις για την ανθρώπινη επίδοση που βρίσκονται πίσω από τη δημιουργία του." Και αυτό μπορεί να εξηγήσει τη διαφοράανάμεσα στο αυθεντικό και το πλαστό. Μπορεί να μοιάζουν αλλά έχουν μία διαφορετική ιστορία. Το αυθεντικό είναι συνήθως το προϊόν μίας δημιουργικής τέχνης, το πλαστό όχι. Νομίζω πως αυτή η προσέγγιση μπορεί να εξηγήσει διαφορέςστις προτιμήσεις των ανθρώπων για την τέχνη.


Αυτό είναι ένα δημιούργημα του Τζάκσον Πόλοκ. Σε ποιον από τους παρόντες αρέσει το έργο του Τζάκσον Πόλοκ; Εντάξει. Για ποιους εδώ, τους είναι αδιάφορο; Απλά δεν τους αρέσει. Δεν θα υποστηρίξω ποιος έχει δίκιο, αλλά θα προτείνω ένα εμπειρικό ισχυρισμό για τις διαισθήσεις των ανθρώπων, που είναι, αν σου αρέσει το έργο του Τζάκσον Πόλοκ, θα τείνεις περισσότερο από τους ανθρώπους στους οποίους δεν αρέσει να πιστεύεις ότι αυτά τα έργα είναι δύσκολο να δημιουργηθούν,πως χρειάζονται πολύ χρόνο και ενέργεια και δημιουργική ενέργεια. Χρησιμοποιώ τον Τζάκσον Πόλοκ επίτηδες ως παράδειγμα γιατί υπάρχει μία νεαρή Αμερικανή καλλιτέχνιδα που ζωγραφίζει με το στυλ του Τζάκσον Πόλοκ, και το έργο της άξιζεπολλές δεκάδες χιλιάδες δολάρια -- κυρίως γιατί είναι μία νεαρή καλλιτέχνιδα.


Αυτή είναι η Μάρλα Όλμστεντ που δημιούργησε το μεγαλύτερο μέρος του έργου της όταν ήταν τριών χρονών. Το ενδιαφέρον στοιχείο για τη Μάρλα Όλμστεντ είναι πως η οικογένειά της έκανε το λάθοςνα καλέσει το τηλεοπτικό πρόγραμμα "60 Λεπτά" στο σπίτι τους για να καταγράψουν τη ζωγραφική της.Και μετά ανέφεραν πως ο πατέρας της τη δίδασκε.Όταν αυτό αποκαλύφθηκε στην τηλεόραση, η αξία της τέχνης της έπεσε στο μηδέν. Ήταν η ίδια τέχνη, ως αντικείμενο, αλλά είχε αλλάξει η ιστορία.


Δίνω έμφαση τώρα στις οπτικές τέχνες, αλλά θέλω να δώσω δύο παραδείγματα από τη μουσική. Αυτός είναι ο Τζόσουα Μπελ, ένας πολύ διάσημος βιολιστής. Και ο δημοσιογράφος της Ουάσινγκτον Ποστ, Τζιν Ουάινγκάρτεν, αποφάσισε να ζητήσει τη βοήθειά του για ένα τολμηρό πείραμα. Η ερώτηση είναι: Πόσο θα άρεσε ο Τζόσουα Μπελ στους ανθρώπους, η μουσική του Τζόσουα Μπελ, αν δεν ήξεραν ότι ακούν το Τζόσουα Μπελ; Έβαλε λοιπόν το Τζόσουα Μπελ να πάρει το αξίας ενός εκατομμυρίου δολαρίων βιολί του σε ένα σταθμό του μετρό της Ουάσινγκτον και να σταθεί στη γωνία και να δει πόσα λεφτά θα μάζευε. Και ιδού ένα σύντομο απόσπασμα από αυτό. (Μουσική από βιολί) Μετά από 45 λεπτά, έβγαλε $32. Όχι άσχημα. Αλλά όχι και καλά. Φαίνεται ότι για να απολαύσεις πραγματικά τη μουσική του Τζόσουα Μπελ, πρέπει να ξέρεις ότι ακούς το Τζόσουα Μπελ. Στην πραγματικότητα έβγαλε ακόμα $20 αλλά δεν τα μέτρησε. Γιατί τον πλησίασε αυτή η γυναίκα -- τη βλέπετε στο τέλος του βίντεο -- τον πλησίασε. Τον είχε ακούσει στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου πριν από μερικές εβδομάδες σε μία πολυδάπανη επίσημη δεξίωση.Είναι λοιπόν έκπληκτη που στέκεται σ' ένα σταθμό του μετρό. Είναι αποσβολωμένη από οίκτο. Βάζει το χέρι στην τσάντα της και του δίνει ένα χαρτονόμισμα των 20 δολαρίων.


(Γέλια)


(Χειροκρότημα)

Το δεύτερο μουσικό παράδειγμα είναι από τη μοντερνιστική σύνθεση του Τζον Κέιτζ, "4'33"." Όπως πολλοί από εσάς γνωρίζετε, αυτή είναι η σύνθεση που ο πιανίστας στέκεται στον πάγκο, ανοίγει το πιάνο και κάθεται και δεν κάνει τίποτα για τέσσερα λεπτά και 33 δευτερόλεπτα -- την περίοδο της σιωπής. Και οι άνθρωποι έχουν διάφορες γνώμες γι' αυτό. Αλλά αυτό που θέλω να υποδείξω είναι ότι μπορείτε να το αγοράσετε από το iTunes. (Γέλια) Για ένα δολάριο και ενενήντα εννιά σεντς μπορείς να ακούς αυτή τη σιωπή, που διαφέρει από άλλες μορφές σιωπής.


(Γέλια)

Μέχρι τώρα μιλάω γι' απόλαυση, αλλά αυτό που θέλω να προτείνω είναι ότι όλα όσα είπα ισχύουν και για τον πόνο. Και ο τρόπος που σκέφτεσαι γι' αυτό που βιώνεις, τα πιστεύω σου για την ουσία του,επηρεάζουν τον τρόπο που πονάει. Ένα αξιαγάπητο πείραμα έγινε από τον Κέρτ Γκρέι και τον Νταν Βέγκνερ. Συνέδεσαν προπτυχιακούς φοιτητές του Χάρβαρντ μ' ένα μηχάνημα ηλεκτροσόκ. Και τους προκάλεσαν μία σειρά από επίπονα ηλεκτροσόκ.Μία σειρά από πέντε επίπονα ηλεκτροσόκ. Στους μισούς λένε ότι το ηλεκτροσόκ προέρχεται από κάποιον σ' ένα άλλο δωμάτιο, αλλά το άτομο στο άλλο δωμάτιο δεν γνωρίζει ότι τους προκαλεί ηλεκτροσόκ. Δεν υπάρχει κακία, απλά πατούν ένα κουμπί. Το πρώτο σοκ καταγράφεται ως πολύ επίπονο. Νιώθουν το δεύτερο σοκ ως λιγότερο επίπονο, διότι το συνηθίζεις λιγάκι. Το τρίτο λιγότερο, το τέταρτο, το πέμπτο. Ο πόνος μειώνεται.Στην άλλη κατάσταση, τους λένε ότι το άτομο στο διπλανό δωμάτιο τους προκαλεί ηλεκτροσόκ επίτηδες -- ξέρουν τι κάνουν. Το πρώτο ηλεκτροσόκ πονάει φοβερά. Το δεύτερο εξίσου, και το τρίτο και το τέταρτο και το πέμπτο. Πονάει περισσότερο αν πιστεύεις ότι κάποιος το κάνει επίτηδες.







Το πιο ακραίο παράδειγμα γι' αυτό είναι ότι σε μερικές περιπτώσεις, ο πόνος κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες μπορεί να μεταμορφωθεί σε απόλαυση. Οι άνθρωποι έχουν αυτή την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδιότητα που συχνά θα αναζητήσει μικρές δόσεις πόνου σε ελεγχόμενες συνθήκες και θα το απολαύσουν -- όπως στην κατανάλωση καυτών πιπεριών και διαδρομές με ρόλερ κόστερ. Το ζήτημα συνοψίστηκε καλά από τον ποιητή Τζον Μίλτον που έγραψε, "Το μυαλό είναι ένα μέρος από μόνο του, και μόνο του μπορεί να μετατρέψει την κόλαση σε παράδεισο, τον παράδεισο σε κόλαση."







Και θα τελειώσω με αυτό. Σας ευχαριστώ.





Pamela Meyer: How to spot a liar

On any given day we're lied to from 10 to 200 times, and the clues to detect those lie can be subtle and counter-intuitive. Pamela Meyer, author of Liespotting, shows the manners and "hotspots" used by those trained to recognize deception -- and she argues honesty is a value worth preserving.

Pamela MeyerPamela Meyer thinks we’re facing a pandemic of deception, but she’s arming people with tools that can help take back the truth.




Why you should listen to her:
Social media expert Pamela Meyer can tell when you’re lying. If it’s not your words that give you away, it’s your posture, eyes, breathing rate, fidgets, and a host of other indicators. Worse, we are all lied to up to 200 times a day, she says, from the white lies that allow society to function smoothly to the devastating duplicities that bring down corporations and break up families.

Working with a team of researchers over several years, Meyer, who is CEO of social networking company Simpatico Networks, collected and reviewed most of the research on deception that has been published, from such fields as law-enforcement, military, psychology and espionage. She then became an expert herself, receiving advanced training in deception detection, including multiple courses of advanced training in interrogation, microexpression analysis, statement analysis, behavior and body language interpretation, and emotion recognition. Her research is synthetized in her bestselling book Liespotting.


"All forms of self deception make us vulnerable to the scam, the con, the false promise, the bad hire, the unwise promotion, the faulty new product."
Portfolio.com



Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011

The hidden origin of islam

The Dome of the Rock. Jerusalem, Israel/Palest...Image via Wikipedia

The standard histories of Muhammad and the early development of Islam are based on Islamic literature that dates to the ninth and tenth centuries--some two centuries or more after the death of Muhammad in 632. Islamic literary sources do not exist for the seventh and eighth centuries, when, according to tradition, Muhammad and his immediate followers lived. All that is preserved from this time period are a few commemorative building inscriptions and assorted coins.
Based on the premise that reliable history can only be written on the basis of sources that are contemporary with the events described, the contributors to this in-depth investigation present research that reveals the obscure origins of Islam in a completely new light. As the authors meticulously show, the name "Muhammad" first appears on coins in Syria bearing Christian iconography. In this context the name is used as an honorific meaning "revered" or "praiseworthy" and can only refer to Jesus Christ, as Christianity was the predominant religion of the area at this time. This same reference exists in the building inscription of the Dome of the Rock in Jerusalem, built by the caliph `Abd al-Malik.

The implication of these and other findings here presented is that the early Arab rulers adhered to a sect of Christianity. Indeed, evidence from the Koran, finalized at a much later time, shows that its central theological tenets were influenced by a pre-Nicean, Syrian Christianity. Linguistic analysis also indicates that Aramaic, the common language throughout the Near East for many centuries and the language of Syrian Christianity, significantly influenced the Arabic script and vocabulary used in the Koran. Finally, it was not until the end of the eighth and ninth centuries that Islam formed as a separate religion, and the Koran underwent a period of historical development of at least 200 years.

(Source: Amazon description of 'The hidden origin of islam' by Ohlig, Puin et. al)




Χριστιανικοί Λογισμοί και Γνωματεύσεις



† ΕΦΗΜΕΡΑ, ΜΑΚΑΒΡΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ †


Δεν ξέρω ποιό παίρνει το Όσκαρ.
Έχω μια έντονη ροπή προς το 3ο αλλά μετά ξαναβλέπω τα άλλα δύο και μπερδεύομαι.
ΒΟΗΘΑΤΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ!




Πηγή εδώ


Τιμ Χάρτφορντ: Δοκιμή, Λάθος και το Θεϊκό Σύμπλεγμα

Ο οικονομικός συγγραφέας Τιμ Χάρτφορντ μελετάει πολύπλοκα συστήματα - και βρίσκει ένα εκπληκτικό σύνδευσμο μεταξύ των επιτυχημένων συστημάτων: χτίστηκαν μέσω δοκιμής και λάθους. Σε αυτή τη λαμπερή ομιλία από το TEDGlobal 2011, μας ζητά να αποδεχτούμε την τυχαιότητα που μας χαρακτηρίζει και να αρχίσουμε να κάνουμε καλύτερα λάθη.


Tim Harford
Tim Harford's writings reveal the economic ideas behind everyday experiences.




Why you should listen to him:

In the Undercover Economist column he writes for the Financial Times, Tim Harford looks at familiar situations in unfamiliar ways and explains the fundamental principles of the modern economy. He illuminates them with clear writing and a variety of examples borrowed from daily life.
His new book, Adapt: Why Success Always Starts With Failure, argues that the world has become far too unpredictable and complex for today's challenges to be tackled with ready-made solutions and expert opinions. Instead, Harford suggests, we need to learn to embrace failure and to constantly adapt, to improvise rather than plan, to work from the bottom up rather than the top down. He also presents the BBC radio series More or Less, a rare broadcast program devoted, as he says, to "the powerful, sometimes beautiful, often abused but ever ubiquitous world of numbers."
He says: "I’d like to see many more complex problems approached with a willingness to experiment."
"Harford's invitation to a fireside chat in No 10, if not issued already, cannot be far off..."
The Guardian


Βρισκόμαστε στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, σε ένα Γερμανικό στρατόπεδο φυλάκισης, και αυτός ο άνδρας,ο Archie Cochrane είναι κρατούμενος πολέμου και γιατρός, και έχει ένα πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι πως οι άνδρες υπό τη φροντίδα του υποφέρουν από μια επώδυνη και εξουθενωτική ασθένεια που ο Άρτσι δεν καταλαβαίνει. Τα συμπτώματα είναι αυτό το απαίσια πρήξιμο από υγρά κάτω από το δέρμα. Αλλά δεν ξέρει αν είναι μόλυνση, ή αν έχει να κάνει με υποσιτισμό. Δεν ξέρει πώς να το θεραπεύσει. Και λειτουργεί σε ένα εχθρικό περιβάλλον. Και οι άνθρωποι κάνουν τρομερά πράγματα σε πολέμους. Οι Γερμανοί φύλακες του στρατοπέδου είχαν βαρεθεί. Είχαν αρχίσει να πυροβολούν μέσα στο στρατόπεδο φυλάκισης τυχαία για πλάκα. Σε μια συγκεκριμένη περίπτωση, ένας από τους φύλακες έριξε μια χειροβομβίδα στο αποχωρητήριο των φυλακισμένων ενώ ήταν γεμάτη κρατούμενους. Είπε πως άκουσε ύποπτα γέλια. Και ο Archie Cochrane, ως γιατρός του στρατοπέδου, ήταν ένας από τους πρώτους άντρες που ήρθαν να τακτοποιήσουν το χάος. Και ένα ακόμα πράγμα: Ο Archie έπασχε και ο ίδιος από αυτή την ασθένεια.
Κι έτσι η κατάσταση έμοιαζε απελπιστική. Όμως ο Archie Cochrane ήταν πολυμήχανος άνθρωπος. Είχε ήδη βάλει λαθραία βιταμίνη C στο στρατόπεδο, και τώρα κατάφερε να βρει προμήθειες από μάρμαϊτ στη μαύρη αγορά. Τώρα μερικοί από εσάς μπορεί να αναρωτιέστε τι είναι το μάρμαϊτ. Το μάρμαϊτ είναι ένα ψωμί πρωινού, αγαπημένο των Βρετανών. Μοιάζει με αδιύλιστο πετρέλαιο. Έχει γεύση ... ξυνή. Και σημαντικότερο, είναι πλούσια πηγή βιταμίνης Β12.Έτσι ο Archie χωρίζει τους άντρες που φρόντιζε όσο πιο καλά μπορούσε σε δύο ίσες ομάδες. Δίνει στους μισούς Βιταμίνη C. Δίνει στους άλλους μισούς Βιταμίνη Β12. Προσεχτικά και σχολαστικά κρατάει σημειώσεις των αποτελεσμάτων σε ένα τετράδιο. Και μετά από μερικές μόνο μέρες, γίνεται ξεκάθαρο πως ό,τι προκαλεί την ασθένεια, το μάρμαϊτ είναι η θεραπεία.
Οπότε ο Cochrane πάει στους Γερμανούς υπεύθυνους του στρατοπέδου φυλάκισης. Πρέπει να φανταστείτε τη στιγμή -- ξεχάστε αυτή τη φωτογραφία, φανταστείτε αυτόν τον τύπο  με αυτή τη μακριά κόκκινη γενειάδα και τα έντονα κόκκινα μαλλιά. Δεν έχει μπορέσει να ξυριστεί -- μια μορφή σαν τον Billy Connolly. Ο Cochrane αρχίζει να μιλάει ασυνάρτητα στους Γερμανούς με αυτή τη Σκωτσέζικη προφορά -- σε άπταιστα Γερμανικά, παρεμπιπτόντως, αλλά με Σκωτσέζικη προφορά -- και τους εξηγεί πώς η Γερμανική κουλτούρα ήταν η κουλτούρα που έδωσε τον Schiller και τον Goethe στον κόσμο. Και δε μπορεί να καταλάβει πώς αυτή η βαρβαρότητα μπορεί να γίνεται ανεκτή. Και εκφράζει την αγανάκτησή του. Και μετά πάει πίσω στο θάλαμό του, και καταρρέει κλαίγοντας επειδή είναι πεπεισμένος πως η κατάσταση είναι απέλπιδα. Αλλά ένας νεαρός Γερμανός γιατρόςπαίρνει το τετράδιο του Archie Cochrane και λέει στους συναδέλφους του, "Αυτά τα στοιχεία είναι αδιάσειστα.Αν δεν παρέχουμε βιταμίνες στους φυλακισμένους,είναι έγκλημα πολέμου." Και το επόμενο πρωίπρομήθειες από βιταμίνη Β12 παραδίδονται στο στρατόπεδο, και οι κρατούμενοι αρχίζουν να αναρρώνουν.
Δεν σας λέω αυτή την ιστορία επειδή πιστεύω πως ο Archie Cochrane είναι "πρώτος", αν και ο Άρτσι Κόκρεϊν είναι "πρώτος". Δεν σας λέω καν την ιστορίαεπειδή νομίζω πως πρέπει να τρέχουμε πιο προσεκτικά ελεγχόμενες τυχαιοποιημένες δοκιμές σε όλες τις πτυχές της δημόσιας πολιτικής, αν και πιστεύω πως αυτό θα ήταν επίσης εντελώς φοβερό. Σας λέω αυτή την ιστορία επειδή ο Archie Cochrane, όλη του τη ζωή,μαχόνταν ενάντια σε ένα τρομερό βάσανο. Και συνειδητοποίησε πως εξασθενεί τα άτομα και διαβρώνει τις κοινωνίες. Και είχε ένα όνομα για αυτό Το ονόμασε το Σύνδρομο του Θεού. Μπορώ νας περιγράψω τα συμπτώματα του Θεϊκού Συνδρόμου πολύ, πολύ εύκολα. Λοιπόν, τα συμπτώματα του Συνδρόμου είναι, ανεξαρτήτως της πολυπλοκότητας του προβλήματος, ότι έχεις μια απολύτως υπερβάλλουσα πεποίθηση πως είσαι αλάνθαστα σωστός στη λύση που παρέχεις.
Ο Archie ήταν γιατρός. Οπότε έκανε παρέα με γιατρούς αρκετά. Και οι γιατροί πάσχουν από το Θεϊκό Σύνδρομο αρκετά. Εγώ είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι γιατρός, αλλά βλέπω το Θεϊκό Σύνδρομο γύρω μου συνέχεια σε συναδέλφους οικονομολόγους. Το βλέπω στους επιχειρηματικούς ηγέτες μας. Το βλέπω στους πολιτικούς που ψηφίζουμε -- άνθρωποι που, αντιμέτωποι με ένα απίστευρα περίπλοκο κόσμο, είναι παρ'όλα αυτά απόλυτα πεπεισμένοι πως αυτοί καταλαβαίνουν τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος. Και ξέρετε, με τα μελλοντικά δισεκατομμύρια που ακούμε τελευταία, ο κόσμος είναι απλά υπερβολικά πολύπλοκος ώστε να τον καταλάβουμε με αυτό τον τρόπο.
Λοιπόν ας σας δώσω ένα παράδειγμα. Φανταστείτε για μια στιγμή ότι, αντί για τον Tim Harford μπροστά σας,ήταν ο Hans Rosling και παρουσίαζε τα γραφήματά του. Ξέρετε τον Hans : τον Mick Jagger της TED (Γέλια)Και θα σας έδειχνε αυτές τις απίστευτες στατιστικές,αυτά τα απίστευτα κινούμενα σχέδια και γραφήματα.Και είναι εκπληκτικά, είναι καταπληκτική δουλειά. Όμως ένα τυπικό γράφημα του Χανς Ρόσλινγκ: σκεφτείτε για μια στιγμή, όχι τι δείχνει, αλλά σκεφτείτε αντ'αυτού τι παραλείπει. Οπότε θα σας δείχνει το εθνικό ακαθάριστο προϊόν ανά κεφαλή, τον πληθυσμό, τη μακροβιότητα,και αυτά βασικά. Οπότε τρεις δείκτες δεδομένων για κάθε χώρα -- τρείς δείκτες δεδομένων. Τρεις δείκτες δεδομένων δεν είναι τίποτα. Θέλω να πώ, κοιτάξτε αυτό το το γράφημα.
Έχει δημιουργηθεί από τον φυσικό Cesar Hidalgo. O Cesar είναι στο MIT. Δεν θα μπορείτε να καταλάβετε λέξη από αυτό, αλλά έτσι μοιάζει. Ο Cesar έχει ελέγξει τη βάση δεδομένων από περισσότερα από 5.000 διαφορετικά προϊόντα, και έχει χρησιμοποιήσει τεχνικές ανάλυσης δικτύων για να ερευνήσει τη βάση δεδομένων και να κάνει γραφήματα των σχέσεων μεταξύ των διαφορετικών προϊόντων. Και είναι καταπληκτική, καταπληκτική δουλειά. Δείχνεις όλες αυτές τις συνδέσεις και αλληλεπιδράσεις. Και πιστεύω πως θα είναι απίστευτα χρήσιμο στο να καταλάβουμε πώς αναπτύσσονται οι οικονομίες. Εξαίρετη δουλειά. Ο Cesar κι εγώ προσπαθήσαμε να γράψουμε ένα κομμάτι για το περιοδικό New York Times εξηγώντας πώς αυτό λειτουργεί. Και αυτό που μάθαμε είναι πως η δουλειά του Cesar είναι υπερβολικά καλή για να εξηγηθεί στο περιοδικό New York Times.
5.000 προϊόντα -- και αυτό δεν είναι τίποτα. 5.000 προϊόντα -- φανταστείτε να μετράτε κάθε κατηγορία προϊόντος στα δεδομένα του Cesar Hidalgo.Φανταστείτε να ακούτε ένα δευτερόλεπτο ανά κατηγορία προϊόντος. Στη διάρκεια αυτής της συνεδρίας, θα είχατε μετρήσει και τα 5.000. Τώρα φανταστείτε να κάνατε το ίδιο για κάθε διαφορετικό προϊόν που πωλείτε στο Walmart. Εκεί υπάρχουν 100.000. Θα σας έπαιρνε όλη μέρα. Τώρα φανταστείτε να προσπαθούσατε να μετρήσετε κάθε διαφορετικό προϊόν και υπηρεσία που πωλείτε σε μια μεγάλη οικονομία όπως του Τόκιο, του Λονδίνου ή της Νέας Υόρκης. Είναι ακόμα πιο δύσκολο στο Εδιμβούργογιατί θα έπρεπε να μετρήσετε όλο το ουίσκι και το σκοτσέζικο καρό ύφασμα. Αν θέλατε να μετρήσετε κάθε προϊόν και υπηρεσία σε προσφορά στη Νέα Υόρκη --υπάρχουν 10 δις από αυτά -- θα σας έπαιρνε 317 χρόνια. Τόσο πολύπλοκη είναι η οικονομία που έχουμε δημιουργήσει. Και απλά μετράω τοστιέρες εδώ. Δεν προσπαθώ να λύσω το Μεσανατολικό ζήτημα. Η πολυπλοκότητα εδώ είναι απίστευτη. Και μια πληροφορία ως γενικό πλαίσιο -- οι κοινωνίες στις οποίες οι εγκέφαλοί μας εξελίχθηκαν είχαν περίπου 300 προϊόντα και υπηρεσίες. Μπορούσες να τα μετρήσεις σε 5 λεπτά.
Οπότε αυτή είναι η πολυπλοκότητα του κόσμου που μας περιβάλλει. Μπορεί γι'αυτό να βρίσκουμε το Σύνδρομο του Θεού τόσο δελεαστικό. Τείνουμε να υποχωρούμε και να λέμε, "Μπορούμε να ζωγραφίσουμε μια εικόνα, μπορούμε να αναρτήσουμε κάποια γραφήματα, το καταλαβαίνουμε, καταλαβαίνουμε πώς λειτουργεί." Αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Πότε δεν το καταλαβαίνουμε. Δεν προσπαθώ να περάσω ένα μηδενιστικό μήνυμα εδώ. Δεν προσπαθώ να πω πως δεν μπορούμε να λύσουμε πολύπλοκα προβλήματα σε έναν πολύπλοκο κόσμο. Ξεκάθαρα μπορούμε. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο τα λύνουμε είναι με ταπεινότητα --να εγκαταλείψουμε το Σύνδρομο του Θεού και βασικά να χρησιμοποιήσουμε μια τεχνική επίλυσης προβλημάτων που λειτουργεί. Και έχουμε μια τέτοια τεχνική επίλυσης προβλημάτων που λειτουργεί. Δείξτε μου ένα επιτυχημένο πολύπλοκο σύστημα, και εγώ θα σας δείξω ένα σύστημα που εξελίχθηκε μέσω δοκιμής και λάθους.
Ορίστε ένα παράδειγμα. Αυτό το μωρό δημιουργήθηκε μέσω δοκιμής και λάθους. Καταλαβαίνω πως αυτή είναι μια διφορούμενη δήλωση. Ίσως θα έπρεπε να το διευκρινίσω. Αυτό το μωρό είναι ένα ανθρώπινο σώμα: εξελίχθηκε. Τι είναι η εξέλιξη; Για εκατομμύρια χρόνια, παραλλαγή και φυσική επιλογή, παραλλαγή και επιλογή -- δοκιμή και λάθος, δοκιμή και λάθος. Και δεν είναι μόνο τα βιολογικά συστήματα που παράγουν θαύματα μέσω επιλογής και λάθους. Μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε σε βιομηχανικό περιεχόμενο.
Ας πούμε πως θέλατε να φτιάξετε ένα απορρυπαντικό.Ας πούμε πως είστε η Unilever και θέλετε να φτιάξετε ένα απορρυπαντικό σε ένα εργοστάσιο κοντά στο Λίβερπουλ. Πώς το κάνετε; Έχετε αυτή τη μεγάλη δεξαμενή γεμάτη υγρό απορρυπαντικό. Το συμπιέζετε σε υψηλή πίεση και βγαίνει μέσα από ένα στόμιο.Δημιουργείτε ένα σπρέι από απορρυπαντικό. Μετά το σπρέι στεγνώνει. Γίνεται σκόνη. Πέφτει στο έδαφος. Το μαζεύετε και το βάζετε σε κουτιά από χαρτόνι. Το πουλάτε σε ένα σουπερ μάρκετ. Βγάζετε πολλά λεφτά.Πώς σχεδιάζετε αυτό το στόμιο; Τελικά είναι πολύ σημαντικό. Αν ενστερνίζεστε το Θεϊκό Σύνδρομο, αυτό που κάνετε είναι να σας βρείτε ένα μικρό Θεό. Βρίσκετε λοιπόν ένα μαθηματικό, βρίσκετε ένα φυσικό -- κάποιον που καταλαβαίνει τη δυναμική του υγρού. Και αυτός, ή αυτή, θα υπολογίσει το βέλτιστο σχέδιο για το στόμιο.Η Unilever το έκανε αυτό και δε δούλεψε -- υπερβολικά πολύπλοκο. Ακόμα και αυτό το πρόβλημα, υπερβολικά πολύπλοκο.
Αλλά ο γενετιστής Καθηγητής Steve Jones περιγράφει πώς πράγματι η Unilever έλυσε αυτό το πρόβλημα --δοκιμή και λάθος, παραλλαγή και επιλογή. Παίρνεις ένα στόμιο και φτιάχνεις 10 τυχαίες παραλλαγές του.Δοκιμάζεις και τις 10, κρατάς αυτή που δουλεύει καλύτερα. Δημιουργείς 10 παραλλαγές αυτής. Τις δοκιμάζεις και τις 10. Κρατάς τη μια που δουλεύει καλύτερα. Δοκιμάζεις άλλες 10 παραλλαγές της.Βλέπετε πώς λειτουργεί λοιπόν. Και μετά από 45 γενιές,έχετε αυτό το απίστευτο στόμιο. Μοιάζει λίγο με πιόνι σκακιού -- λειτουργεί απολύτως έξοχα. Δεν έχουμε καμία ιδέα γιατί λειτουργεί, καμία ιδέα απολύτως. Και τη στιγμή που απομακρύνεσαι από το Σ'υνδρομο του Θεού -- ας προσπαθήσουμε απλά να έχουμε κάποια πράγματα; ας έχουμε ένα συστηματικό τρόπο να καθορίζουμε τι λειτουργεί και τι όχι -- κι έτσι μπορείς να λύσεις το πρόβλημά σου.
Αυτή η διαδικασία της δοκιμής και του λάθους είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο διαδεδομένη σε επιτυχημένα ιδρύματα απ'όσο αναγνωρίζουμε. Και έχουμε ακούσει πολλά για το πώς οι οικονομίες λειτουργούν. Η οικονομία των Η.Π.Α είναι ακόμα η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου. Πώς έγινε η μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου; Θα μπορούσα να σας δώσω όλων των ειδών τα δεδομένα για την οικονομία των Η.Π.Α., αλλά πιστεύω ότι το πιο σημαντικό είναι αυτό: 10% των Αμερικανικών επιχειρήσεων εξαφανίζονται κάθε χρόνο. Αυτό είναι μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Είναι μακράν υψηλότερο από το ποσοστό αποτυχίας των Αμερικανών, ας πούμε.10% των Αμερικανών δεν εξαφανίζεται κάθε χρόνο.Που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως οι Αμερικανικές επιχειρήσεις αποτυγχάνουν γρηγορότερα από τους Αμερικανούς, και γι'αυτό οι Αμερικανικές επιχειρήσεις εξελίσσονται γρηγορότερα από τους Αμερικανούς. Και τελικά, θα έχουν εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό τελειότηταςπου θα μας κάνουν όλους τα κατοικίδιά τους -- (Γέλια)αν, φυσικά, δεν το έχουν ήδη κάνει. Μερικές φορές αναρωτιέμαι. Αλλά αυτή η διαδικασία δοκιμής και λάθους είναι που εξηγεί αυτή τη μεγάλη διαφορά, αυτή την απίστευτη απόδοση των δυτικών οικονομιών. Δεν έγινε επειδή βάλαμε κάποιον απίστευτα έξυπνο άνθρωπο υπεύθυνο. Έχει έρθει μέσω της δοκιμής και του λάθους.
Κι εγώ λέω, εντάξει. Λέτε πως είναι προφανές; Θα παραδεχτώ πως είναι προφανές όταν τα σχολείααρχίσουν να διδάσκουν στα παιδιά πως υπάρχουν κάποια προβλήματα που δεν έχουν σωστή απάντηση.Σταματήστε να τους δίνετε λίστες ερωτήσεων που η κάθε μια τους έχει και μια απάντηση. Και να υπάρχει μια ηγετική φιγούρα στη γωνία πίσω από το γραφείο του δασκάλου που γνωρίζει όλες τις απαντήσεις. Και αν δεν μπορείς να βρεις τις απαντήσεις, πρέπει να είσαι ή τεμπέλης ή χαζός. Όταν τα σχολέια πάψουν να το κάνουν αυτό συνεχώς, θα παραδεχτώ πως, ναι, είναι προφανές πως η δοκιμή και το λάθος είναι καλό πράγμα. Όταν ένας πολιτικός σταθεί μπροστά μας σε προεκλογική εκστρατεία και πει, "Θέλω να φτιάξω το σύστημα υγείας. Θέλω να φτιάξω το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Δεν έχω ιδέα πώς θα το κάνω. Έχω μισή ντουζίνα ιδέες. Θα τις δοκιμάσουμε. Πολύ πιθανόν να αποτύχουν όλες. Τότε θα δοκιμάσουμε κάποιες άλλες ιδέες. Θα βρούμε κάποιες που λειτουργούν. Θα τις αναπτύξουμε. Θα ξεφορτωθούμε αυτές που δεν λειτουργούν." Όταν ένας πολιτικός κάνει εκστρατεία με τέτοιες προϋποθέσεις, και πιο σημαντικά, όταν οι ψηφοφόροι όπως εσείς κι εγώ είναι πρόθυμοι να ψηφίσουν έναν τέτοιο πολιτικό, τότε θα παραδεχτώπως είναι προφανές πως η τεχνική της επαναδοκιμής και του λάθους λειτουργεί, και πως -- ευχαριστώ.
Έως τότε, έως τότε, θα συνεχίσω να επιμένω να μιλάω για δοκιμή και λάθος και γιατί πρέπει να εγκαταλείψουμε το Θεϊκό Σύνδρομο. Επειδή είναι τόσο δύσκολο να παραδεκτούμε το γεγονός ότι κάνουμε λάθη. Είναι τόσο άβολο. Και ο Archie Cochrane το κατάλαβε αυτό πιο καλά από κάθε άλλο. Υπάρχει αυτή η μια δοκιμή που έκανε πολλά χρόνια μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ήθελε να εξετάσει το ερώτημα του, πού θα έπρεπε οι ασθενείς να αναρρώνουν απο καρδιακά επεισόδια; Θα πρέπει να αναρρώνουν σε μια ειδικευμένη μονάδα στο νοσοκομείο, ή θα πρέπει να αναρρώνουν στο σπίτι; Όλοι οι γιατροί της καρδιολογίας προσπάθησαν να τον σταματήσουν.Είχαν το Σύνδρομο του Θεού σε μεγάλο βαθμό. Ήξεραν πως τα νοσοκομεία τους ήταν το σωστό μέρος για τους ασθενείς. Και γνώριζαν πως ήταν πολύ ανήθικο να κάνουν τέτοιου είδους δοκιμές ή πειράματα.
Παρ'όλα αυτά, ο Archie κατάφερε να πάρει άδεια για να το κάνει. Έκανε τις δοκιμές του. Και αφού οι δοκιμές γίνονται για λίγο καιρό, μάζεψε όλους τους συναδέλφους του γύρω από το τραπέζι του, και είπε, "Λοιπόν, κύριοι, έχουμε κάποια προκαταρκτικά αποτελέσματα. Δεν είναι στατιστικώς σημαντικά. Αλλά έχουμε κάτι. Και φαίνεται πως εσείς έχετε δίκιο κι εγώ έχω άδικο. Είναι επικίνδυνο για τους ασθενείς να αναρρώνουν από καρδικές προσβολές στο σπίτι. Θα πρέπει να είναι σε νοσοκομείο." Και γίνετε μεγάλη φασαρία, και όλοι οι γιατροί αρχίζουν και χτυπούν το τραπέζι και λένε, "Πάντα λέγαμε πως ήσουν ανήθικος, Archie. Σκοτώνεις κόσμο με τις κλινικές δοκιμές σου. Πρέπει να το σταματήσεις τώρα. Σταμάτησέ το αμέσως." Και γίνεται ένας μεγάλος χαλασμός. Ο Archie τους άφησε να ηρεμήσουν. Και μετά λέει, "Λοιπόν αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον, κύριοι, επειδή όταν σας έδωσα τον πίνακα με τα αποτελέσματα, αντέστρεψα τις δύο στήλες. Τελικά τα νοσοκομεία σας σκοτώνουν κόσμο,και θα έπρεπε να είναι σπίτι. Θα θέλατε ακόμα να κλείσουμε τις κλινικές δοκιμές ή να περιμένουμε πιο βάσιμα αποτελέσματα;" Σαν μια αφάνα να πέρασε μέσα από το δωμάτιο συσκέψεων.
Όμως ο Cochrane θα έκανε κάτι τέτοια. Και ο λόγος που θα τα έκανε αυτά είναι επειδή καταλάβαινε πως το συναίσθημα είναι πολύ καλύτερο του να στέκεσαι και να λες, "Εδώ στο δικό μου μικρόκοσμο, είμαι Θεός, καταλαβαίνω τα πάντα. Δεν θέλω να μου αμφισβητούν τις απόψεις. Δεν θέλω να εξετάζουν τα αποτελέσματά μου." Είναι πολύ πιο άνετο απλά να φτιάχνεις το νόμο.Ο Cochrane κατάλαβε πως η αβεβαιότητα, το γεγονός ότι μπορούσαν να κάνουν λάθη, το να προκαλούνται, τους πλήγωνε. Και μερικές φορές χρειάζεσαι ένα σοκ για να βγεις από αυτό. Δεν θα προσποιηθώ πως αυτό είναι εύκολο. Δεν είναι εύκολο. Είναι απίστευτα επώδυνο.
Και από τότε που άρχισα να μιλάω για αυτό το θέμα και να το ερευνώ, με έχει στοιχιώσει κάτι που είπε ένας Ιάπωνας μαθηματικός πάνω στο θέμα. Σύντομα μετά τον πόλεμο, αυτός ο νέος άνδρα, ο Yutaka Taniyama,ανέπτυξε αυτή την καταπληκτική εικασία που λέγεται η εικασία Taniyama-Shimura. Τελικά αποδείχτηκε απολύτως βασική πολλές δεκαετίες μετά στην απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Fermat. Για την ακρίβεια, αποδείχτηκε πως είναι ισοδύναμο με την απόδειξη του Τελευταίου Θεωρήματος του Fermat.Αποδεικνύεις το ένα, αποδεικνύεις και το άλλο. Αλλά πάντα παρέμενε μια εικασία. Ο Τανιγιάμα προσπάθησε και προσπάθησε και ποτέ δεν κατάφερε να το αποδείξει. Και λίγο πριν τα 30ά του γενέθλια το 1958, ο Yutaka Taniyama αυτοκτόνησε. Ο φίλος του, ο Goro Shimura -- που δούλεψε στα μαθηματικά μαζί του --πολλές δεκαετίες αργότερα, έκανε μια ανασκόπηση στη ζωή του Taniyama. Είπε, "Δεν ήταν πολύ προσεκτικό άτομο ως μαθηματικός. Έκανε πολλά λάθη. Όμως έκανε λάθη προς καλή κατεύθυνση. Προσπάθησα να τον μιμηθώ, όμως συνειδητοποίησα πως είναι πολύ δύσκολο να κάνεις καλά λάθη."